Zoals iedereen weet die mij iets te goed kent, ben ik een trotse plantenmama. En sinds een paar weken ben ik een plantenoma! En ik ben nog geen veertig!
Jasmijn de Pannenkoekenplant had een heleboel baby’tjes, die je hierboven op de foto kan zien, en begon zelf een beetje te groot te worden voor haar potje, dus begin februari trokken Marcel en ik met een paar glaasjes en wat informatie van teh interwebz de keuken in voor de bevalling.
We begonnen met het zoeken van kleine glaasjes, en dit zijn de enige drie shotglaasjes in mijn huis, dus dat zegt iets over hoe weinig jenever er gedronken wordt in Casa Verhelst. Er was ook een schaar nodig voor het doorknippen van de wortels – een beetje zoals een navelstreng, maar minder bloederig. Met mijn vingers diep in de grond vond ik vijf baby’tjes die levensvatbaar waren.
Elk baby’tje ging in een shotglaasje dat net zo gevuld was dat de blaadjes niet in het water konden komen. Gelukkig kan je ze aan hun blaadjes ‘ophangen’ aan de rand, zodat hun worteltjes goed onder stonden maar de blaadjes niet konden rotten.
Na een weekje verwachtte ik nog niet teveel van mijn stekjes, maar toen ik ze uit hun couveuses haalde om hun glaasjes uit te spoelen en te vullen met nieuw water, zag ik dat ze al flink aan het wortelen waren.
Dus vandaag trokken Marcel en ik onze stoute schoenen aan en begonnen met het verpotten van de pannenkoekenplantjes.
Eerst kreeg Jasmijn een nieuw huisje, in een grotere pot waarin ze wat meer wortelruimte heeft.
Dan was Tor aan de beurt, die verhuisde van zijn eigen krappe potje naar Jasmijns oude pot.
En dan was het de beurt aan de baby’tjes. Zij kregen kleinere huisjes, omdat ze zelf nog baby’tjes zijn. Ik hoop dat ze allemaal goed wortelen, maar ik wilde niet al investeren in veel grote potten voor hen, want misschien overleven ze het niet allemaal – wat met mijn groene vingers en Marcels harige pootjes…
Elk potje is gevuld met een laagje korreltjes en dan een flinke handvol potgrond. Ik liet hen dan zakken in een gat van ongeveer een vingertop top, en wat aandrukken van de aarde later zaten ze allemaal knus genesteld.
En dan mocht iedereen naar een plaatsje in de zon om verder te groeien en hopelijk niet dood te gaan! FINGERS CROSSED!
[elke blogt] 