De laatste maanden probeer ik mijn inname van het nieuws wat te beperken: ik luister elke ochtend naar De Ochtend tijdens het wakker worden (en één van dezer schrijf ik op mijn andere blogpagina neer waarom ik zo gruwel van die show) en ik volg een aantal nationale en internationale nieuwsplatformen online, zodat ik zelf kan selecteren wat ik wanneer lees.
Dat is belangrijk voor mijn mentale gezondheid, heb ik gemerkt. Ik voelde me het laatste jaar langzaam aan radicaliseren naar nog misantropischer en cynischer dan ik van nature al ben. En ik wil graag een hoopvol en optimistisch iemand zijn. Dat maakt mij en mijn omgeving een pak gelukkiger.
Wat niet helpt, is om mensen in mijn omgeving te zien radicaliseren op andere manieren: familieleden die plots Vlaams Belang memes delen omdat ze het niet eens zijn met de maatregelen van de diverse regeringen, maar even goed familieleden die zonder blikken of blozen mensen een ernstige, dodelijke ziekte toewensen omdat ze hun onbegrip niet begrijpen. Ik ben opgevoed om altijd alle standpunten te willen beluisteren, en van alle mensen aan te nemen dat ze iets goeds in zich dragen, en uit en omwille van zichzelf waardevol zijn. En ik ben opgevoed met het idee dat we sociale wezens zijn en dat onze individuele vrijheid er één is die we moeten gebruiken om ook mee de samenleving te versterken.
Het wordt moeilijker en moeilijker om dat idee vast te houden.
Het wordt ook moeilijker en moeilijker om mijzelf niet te wikkelen in mijn cocon van eigen gelijk. Omdat ik uit mijzelf sowieso pessimistisch ben, was ik er altijd al van overtuigd dat we twee herfsten nodig zouden hebben om voorbije de eerste crisis van een nieuwe pandemie te geraken. Toen vorig schooljaar collega’s speculeerden dat we er misschien tegen de lente wel vanaf zouden zijn, leek mij dat belachelijk optimistisch. En wanneer aan het begin van dit schooljaar de maskers plots af mochten in de klas, ben ik het mijne blijven dragen: in de klas, in de leraarskamer, op de speelplaats, op straat, in de wagen bij mijn ouders…
’t Is verleidelijk voor mij om dan nu een beetje te monkelen dat zoveel mensen zich aan hun hoop hebben laten vangen, maar dat ik gelijk had is en stoemelings.
Ten eerste heb ik een angststoornis. Dat maakt dat ik sowieso alle mogelijke rampscenario’s in mijn hoofd heb zitten, lang voor het probleem mij concreet is uitgelegd. Ik ben nog geen situatie tegengekomen die ik niet erger kan maken in mijn hoofd. Ik heb mijn ouders al gedood via corona op een tiental verschillende manieren ondertussen. Natuurlijk vond ik iedereen rond mij belachelijk optimistisch: ik vind mijzelf belachelijk optimistisch als ik denk dat ik een leuke dag ga hebben 😉
Ten tweede bleek onze overheid net iets minder voorbereid op een langdurige pandemie dan ik gehoopt had. Ik was heel tevreden met de reactie van de overgangsregering Wilmès, en ik ben over het algemeen niet ontevreden over het federale beleid nu. Ik heb vertrouwen in minister Vandenbroucke, niet enkel omdat hij intelligent en doordacht overkomt maar omdat hij de klemtonen correct legt. Ik had niet gerekend op het lef van een Vlaamse regering die oppositie voert tegen de federale regering door nergens zelf verantwoordelijkheid voor te willen nemen, echter, en ik had ook onderschat hoe groot de angst was bij partijvoorzitters voor stemmenverlies. Dat is dan weer die opvoeding: ik wil zo graag geloven dat iedereen mensenlevens belangrijker vindt dan centjes of macht.
Als lid van het onderwijskorps ben ik mij ongelofelijk bewust van die strategie van de Vlaamse overheid. Ze gaat als volgt: We roeptoeteren luid en duidelijk een week voor het geplande overleg dat de scholen over ons dood lijf dicht gaan en dat we alles gaan doen om dat te voorkomen want de kinderen mogen toch niet het slachtoffer zijn? Dit creëert verwachtingen bij ouders, leraren, leerlingen en irrelevante anderen. Worden ze ingelost, dan kunnen we zeggen dat wij, Bennius Weyts, eigenhandig het hele onderwijs gered hebben. Worden ze niet ingelost, dan is het de schuld van de wereldvreemde experten en de federale politici. Moeten er knopen doorgehakt worden, dan geven we verantwoordelijkheid aan de scholen om zelf weloverwogen te kiezen. Vragen scholen om A, dan krijgen ze B. Bijvoorbeeld: krijgen we duidelijkheid over extra middelen om leerlingen bij te werken? Nee, maar je moet wel alle leerplandoelen halen ook al is het een superraar jaar enzo. Of ook: krijgen we dan op z’n minst extra middelen om klassen te splitsen? Nee, want we moeten besparen – tering naar de nering niewaar? – maar hier zijn “gratis” laptops voor alle leerlingen die jullie nu in het midden van een wereldwijde pandemie én hervorming in het middelbaar mogen gaan fiksen voor al jullie leerlingen. Oh, en de kost gaat van jullie ict-budget af, want gratis bestaat niet.
Ondertussen gaat het welbevinden van onze leerlingen knalhard naar beneden. Terwijl ik op mijn Facebookmuur post na post zie verschijnen over ‘mondvodden’ (vreemd toch dat de terminologie hetzelfde is als de ‘kopvodden’ waarmee de hijab benoemd wordt – zou het uit dezelfde hoek komen, dat woord?), spendeer ik elke week minstens twee avonden en heel wat mailtijd met een aantal leerlingen met ernstige emotionele problemen. Ik noem ze mijn zelfmoordkindjes, wat een choquerende term is voor wie mij niet kent. Omdat ik er licht over moet doen, zodat ik het zelf kan blijven dragen. Het aantal leerlingen met psychosociale problemen op mijn school ligt vele malen hoger dan in normale jaren, maar de CLBs zijn overbevraagd omdat ze een heleboel coronashit moeten regelen (want er is geen geld voor extra ondersteuning) en wij zelf zijn overbelast, onderbemand en helemaal niet opgeleid om met al die problemen om te gaan. We hebben twee zorgleraren voor 1.500 leerlingen. Het is op andere middelbare scholen niet anders.
Ik vind het moeilijk op dit moment om te begrijpen dat mijn bekommernissen en die van een ander even valide kunnen zijn, want ik heb het gevoel dat de mijne niet gezien of gehoord worden. Mensen komen op straat omdat ze op café willen gaan, omdat hun kinderen een mondmasker moeten dragen of gewoon omdat ze het allemaal een beetje beu zijn. Ik kijk daar naar en denk: Echt?
En dat maakt mij dan zelf een beetje bang, want dat is niet de houding die ik geleerd heb aan te nemen. Ik wil graag open staan voor elke mening. Ik wil graag luisterbereid zijn en begrip tonen. Niet voor random losers op teh interwebz, maar voor mijn familie bijvoorbeeld. Maar dan zie ik de zoveelste Vlaams Belang-meme passeren over hoeveel beter het is een leeuw te zijn op de savanne die zelf voor eten moet zorgen dan een gekooide leeuw die sociale zekerheid krijgt, en dan klapt er bij mij simpelweg iets dicht: hoe moet ik in godsnaam communiceren met zo iemand? Hoe kan het dat je zo’n dingen ziet en niet eventjes denkt over wie in onze samenleving niet gekooid is, en of zij niet liever wél sociale zekerheid zouden hebben…?
Hier zijn mijn bekommernissen:
- Mijn grootste angst is dat ik mijn ouders en zusje, die alle drie op hun eigen manier risicopatiënt zijn, ziek zou maken. Ik werk in een broeihaard van bacteriën en virussen, en ik ben de enige van ons vier die met zoveel potentiële besmette personen in contact komt, ook omdat ik elke dag de trein en de bus neem op spitsuurmomenten. Nadat ik zelf ziek geworden ben in mei, is die angst vertienvoudigd. Het idee dat mijn vader met zijn slechte longen, mijn moeder met haar diabetes of mijn zusje met haar alles (laten we zeggen dat er wel wat gezondheidsproblemen in haar verleden geweest zijn), tien dagen met 39° koorts in bed zouden liggen, kortademig en niet in staat iets te eten en met barstende hoofdpijn… Dat idee maakt mij echt doodsbang. Ik hou me dus echt wel flink aan de regels.
- De mentale gezondheid van mijn leerlingen in combinatie met het gebrek aan opvang.
- De enorme leerachterstand van onze derdejaars, die echt merkbaar trager en minder geïnformeerd zijn dan al mijn vorige derdes.
- Mijn eigen mentale welzijn, dat nu toch wel een klein beetje begint te lijden onder een gebrek aan fysiek contact en de constante stress van begripvol te willen zijn voor iedereen.
Begrijp me niet verkeerd: ik vond het heerlijk om onlangs nog eens sushi te gaan eten met Alex & Joachim. Ik kijk er enorm naar uit om met mijn vriendinnen af te spreken binnenkort voor een lang uitgestelde Komen Eten. Ik ben heel blij dat ik Dune en The Greene Knight in de cinema kunnen zien heb. Maar ik heb het hoe langer hoe moeilijker met het gelijkschakelen van mijn eigen zorgen en bekommernissen met die van anderen. Hoe kan je feesten, uitgaan, reizen… gelijk schakelen met het leven en de gezondheid van je directe medeburgers?
En het helpt niet dat we zo weinig dingen zelf in handen hebben. Soms denk ik dat mensen niet protesteren tegen de maatregelen zelf, maar reageren op het gebrek aan controle. Alsof we collectief in een angstpsychose beland zijn.
Volgende week zit ik dus weer een paar dagen thuis. Geen fijn gevoel vlak voor de proefwerken: voor Filosofie had ik maandag echt nog een les nodig, die ik nu online zal moeten geven (wat echt een pak minder interactie geeft en waarbij leerlingen die het niet kunnen zich veel beter kunnen verstoppen). Voor godsdienst, een vak met permanente evaluatie, had ik nog twee openboektoetsen en een paar inhaaltoetsen – ik zal de directie moeten lastig vallen om eens te checken hoe we dat gaan aanpakken.
Ik zou daar een geweldige zaag over willen spannen, maar ik besef tegelijk ook dat dat oplosbare problemen zijn, en dat we onze energie nodig hebben voor betere dingen dan zeuren.
En dan zie ik weer zo’n Facebookpost passeren over mondvodden en laat ons gerust en dat triggert mij waanzinnig. Ik had een hele repliek klaar, maar wat is dat behalve negatieve energie de wereld insturen terwijl die net positieve energie nodig heeft? En tegelijk erger ik me dan aan mijzelf, want waarom zou ik mijzelf aan een hogere standaard houden dan anderen? Waarom wil ik begrip tonen voor mijn naar rechts gerukte neef en zijn oeverloze geleuter, maar gun ik mijzelf geen zaagmomentje?
Dus bij deze: dit was mijn zaagmomentje. Nu ga ik filmpjes over diertjes bekijken, en morgen beginnen we met frisse moed aan de laatste lesweken voor de vakantie, en daarna zien we wel.
[elke blogt] 